Zanger, producer en tekstschrijver Paul Sinha trad afgelopen vrijdag op in de Hall Of Fame, en het was één van de weinige keren van het kalenderjaar 2017 dat die zaal redelijk vol stond tijdens een urbanprogramma. De twintigjarige R&B-artiest uit Deventer werd naar eigen zeggen wakker met een griepje, maar daar was weinig van te merken.
Hij kwam zelfs een kwartier te vroeg op in de Tilburgse Spoorzone, waardoor wat fans die in de foyer een biertje aan het bestellen waren of hun peukje aan het roken waren zijn entree hebben gemist en pas bij het tweede of derde nummer aansluiten. En ondanks het slechte geluid (de bastonen klinken zompig, de stem ver weg en de gitaar van Daan Ligtvoet komt niet over), waar support act Mafe ook mee moest dealen, heeft Sinha met zijn zwoele r&b al snel het voor 85% vrouwelijke publiek in z’n greep. En al bij de derde track in zijn set laat hij weten begonnen te zijn als rapper, om vervolgens zijn rapskills ten gehore te brengen. Pas dan gaat het geluid van zijn microfoon redelijk klinken en heeft de geluidsman inmiddels ook de schuif van de bastonen een zetje gegeven. Het duurde even maar we zijn officieel los.
“Deze show is al veel beter dan die tijdens Paaspop.”
Support act Mafe
Waar er begin dit jaar nog in recensies te lezen viel dat het gebrek aan ervaring hem nekte, is die ervaring dankzij optredens op Noorderslag, Helemaal Melkweg, 3FM Awards en de eerste vier shows van zijn eigen clubtour bij aanvang van de tweede helft van de tour wel wat meer aanwezig. Zijn show verloopt beter, hij weet het publiek te boeien met persoonlijke verhaaltjes waarmee hij de tracks inluidt (al is de respons op de vraag wie Anouk kent beschamend mager), hij haalt een meisje op het podium die een kort nummer mee mag zingen en de opbouw van de show is beter dan tijdens bijvoorbeeld Paaspop, waar uw verslaggever van dienst hem voor het eerst zag. Hij beweegt soepeler, gooit er af en toe een dansje uit, zingt catchy refreinen, die vaak worden meegezongen door de aanwezigen. De show is een mix tussen kwetsbare teksten, tropische ritmes met hier en daar een trap- of Mura Masa-achtige drop, en Diggy Dex- of Nielson-like rap/song crossovers; daarmee serveert Sinha voor ieder wat wils, maar lijkt hij vooral op het poppubliek te mikken. Daardoor mist de show wel wat spanning, diepgang en spontaniteit, maar er is nog genoeg tijd voor de jonge artiest om dat soort dingen bij te schaven.
Na de show, die nét geen uurtje klokt, neemt hij nog uitgebreid de tijd om zijn merchandiselijn te slijten en met veel fans op de foto te gaan. Uit de rij mensen die geduldig wacht om een tourshirt -die hij ook op het podium droeg- te bemachtigen blijkt de liefde die het publiek voor hem heeft. Het wachten is op die ene definitieve radiosingle die hem definitief lanceert bij het grote publiek en naar grotere zalen dan in deze tour gaat brengen, maar die zal niet heel lang op zich laten wachten.
Tekst: Bowie van Loon voor Nuthin’ Left Media
Foto’s: Yaiza Julia Spijkers